Gaza Mon Amour: نقد و بررسی فیلم توسط برادران ناصر

Gaza Mon Amour: نقد و بررسی فیلم توسط برادران ناصر
نقد و بررسی Gaza Mon Amour ، فیلم برادران ناصر برای اولین بار در جشنواره فیلم ونیز 2020 برگزار شد.

آنچه که توسط برادران تارزان و عرب ناصر با Gaza Mon Amour خلق شده است ، اساساً یک کمدی عاشقانه تلخ و شیرین است (صادقانه بگویم ترش تر از شیرین است) ، که همچنین تصویری بسیار خاص از زندگی در آن جهان کوچک که نوار غزه است را به ما ارائه می دهد.

قهرمان اصلی عیسی منزوی و کمی مالیخولیایی (سلیم داو) است ، ماهیگیری که روزهای خود را بین ماهی ، تنهایی و سیگارهای محبوبش می گذراند و با تعداد کمی از دوستان صمیمی وجودی را که برای او کافی نیست و عشق در آن کم است ، سپری می کند. ، یک همراه ، نور. او می خواهد این نوری را در Siham (Hiam Abbass) پیدا کند ، خیاطی که زندگی خود را با فقر ، اندوه ، عدم اطمینان و سخت کوشی انجام می دهد (مانند تقریباً همه در غزه).

پیدا شدن در پایین دریا از یک مجسمه باستانی آپولو توسط ایسا ، چشمه ای درونی خواهد بود که او را به یک خواستگاری ناجور و واقعاً ساده ، که باید با بستگان فضولی ، پلیس فاسد و متکبر ، و شهری که کلمه آینده در آن ممنوع به نظر می رسد.

نگاه بی سابقه غزه مون آمور
غزه مون آمور 1

زندگی در نوار غزه قهرمان اصلی این فیلم بسیار صمیمی و ظریف است ، جایی که شما می توانید محاصره مداوم توسط یک مرگ و خشونت را در پس زمینه ، در صدا و رنگ انفجار یا لباس ، درک کنید. حماس.
با این حال ، برادران ناصر از سقوط در احساسات آسان یا مرثیه فقر به عنوان مهد احساسات واقعی پرهیز می کنند. Gaza Mon Amour یک فیلم کاملاً واقع گرایانه است ، که ناامید شده و در نشان دادن جهانی که بین قرون وسطی و مدرنیته ، بین ناامیدی و یکنواختی مطلق تقسیم شده است ، تاریک است.

یکنواختی که نه تنها کارساز است یا مربوط به ناامیدی از ندانستن اینکه فردا چه اتفاقی خواهد افتاد ، بلکه مربوط به روابط انسانی است ، بی عدالتی های کوچک یا بزرگ بسیاری که بشریت در آن گوشه خاورمیانه همیشه باید تحمل کند.
دشمنان اسرائیلی نیستند ، اما پلیس ، حماس ، پرچم فساد ، استکبار ، بزدلی ، در تقابل با رویاها و جاه طلبی های قهرمان سرسخت را دارد.

داستان یک ماهیگیر رویایی
غزه مون آمور 2

در برابر پرتره های زنانه زیادی که سینما در سال های اخیر به ما داده است و در آنها تم تنهایی (یا اگر دوست دارید مجردی) حتی برای افراد در میانسالی قهرمان باشد ، دیدن فیلم بسیار خوب است دیدگاه دیگری

سلیم داو ، عیسی خود را ، یک ماهیگیر فقیر اما مغرور ، کمی دون کیشوت از زندگی و احساسات ، مردی که وضعیت فقیر و منزوی او به طور تصادفی و نه ذاتاً ، کشف مجدد اراده خود را منع نمی کند ، رویای عشق را ببیند و با تمام قدرت به دنبال آن باشد. این مجسمه ، آن مجسمه آپولو ، به نمادی از کمال جسمانی ، یادآوری جوانی از دست رفته در بدن اما نه در قلب ، یک توتم از یک جنسیت که بیان آن به طور مداوم تحقیرآمیز است و توسط یک دین داری ریاکارانه ، توسط یک جامعه وسواسی و خشن محدود می شود به سمت متفاوت ، غیر همسو.

غزه مون آمور در این قطعاً ستایش جامعه متفاوت و محکومیت جامعه فلسطینی است ، جامعه ای که در سالهای اخیر به طور فزاینده ای خود را به چشم انداز باستانی جامعه و زنان پیوند داده است.

غزه مون آمور خنده های زیادی را ایجاد می کند ، در لحظات غالباً غیرمنتظره ، هرگز دنبال شوخ طبعانه تقلید مسخره آمیز نیست ، اما دست و پا چلفتی و پوچ بودن زندگی روزمره ، بعد از رویا را به عنوان رستگاری از واقعیت به مرکز تکرار روایت می آورد. با این حال ، در پایان 88 دقیقه مطمئناً تلخی زیادی در دهان وجود دارد ، اما همچنین یک تشکر بزرگ برای اینکه هرگز باعث نشده همه چیز به لطف یک فیلم اندازه گیری شده ، به یک اسطوره اندازه گیری شده ، به یک جهت مناسب تبدیل شود ، از خانه های جهان کوچک داستان از هم جدا.

شاهکار نیست ، مواظب باش ، ریتم هرگز دستخوش تغییرات زیادی نمی شود و برخی شخصیت ها می توانستند بهتر مورد مطالعه قرار بگیرند ، اما این یک فیلم صادقانه و لطیف است و ادعا می کند که پیام ساده ای به عنوان نمایشی واقعی از روح انسان ، از ساده ترین خواسته ها است. که مهمترین آنها نیز هستند.